تأثیر تمرین تعادلی در آب، ویبریشن کل بدن و بی تمرینی بر عملکرد عصبی- عضلانی، تعادل و احتمال به زمین افتادن زنان سالمند

مقدمه: اختلال در تعادل از عوامل اثرگذار در افزایش خطر افتادن است که بهبود آن می تواند موجب کاهش خطر افتادن گردد. لذا هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه اثر شش هفته تمرین تعادلی در آب و ویبریشن تمام بدن و ترکیبی و بی تمرینی متعاقب تمرینات بر عملکرد عصبی- عضلانی، تعادل و احتمال به زمین افتادن زنان سالمند بود. مواد و روش ها: 48 نفر از سالمندان در 4 گروه تمرینات تعادلی در آب(13 نفر)، تمرینات ویبریشن تمام بدن(11 نفر)، تمرینات ترکیبی تعادلی و ویبریشن(12نفر) و گروه کنترل(12 نفر) قرار گرفتند. قبل از شروع تمرینات آزمون های تعادل ایستا و پویا و تحرک پذیری پاسچرال گرفته شد و پس از دو، چهار و شش هفته انجام تمرینات و پس از دو و چهار هفته بی تمرینی آزمون های مجدد گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری، تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد. نتایج: تعادل ایستا و پویا و تحرک پذیری پاسچرال آزمودنی ها در گروه های تمرین در آب، ویبریشن تمام بدن و گروه ترکیبی پس از انجام تمرینات به طورمعنی داری بهبود یافت. گروه تمرین ویبریشن و تمرین ترکیبی پس از دو هفته تمرین بهبود معنی داری را در میزان تعادل ایستا و پویا و تحرک پذیری پاسچرال خود نشان دادند. گروه تمرین در آب پس از 4 هفته تمرین بهبود معنی داری را در این متغیرها نشان داد. همچنین پس از دو هفته بی تمرینی گروه تمرین ویبریشن و ترکیبی اختلاف معنی داری را با پس آزمون در میزان تعادل ایستا و پویا و تحرک پذیری پاسچرال نشان داد، گروه تمرین در آب پس از 4 هفته بی تمرینی اختلاف معنی داری را با پس آزمون نشان دادند و پس از دو هفته بی تمرینی اختلاف معنی داری را نشان ندادند. بحث: می توان هر سه نوع تمرین را به عنوان یک شیوه تمرینی جهت بهبود تعادل ایستا و پویا و نیز بهبود عملکرد عصبی-عضلانی و حرکت پذیری پاسچرال برای زنان سالمند سالم پیشنهاد نمود.